به گزارش قدس آنلاین، امسال دومین سالی است که خیل عظیمی از عاشقان اباعبدالله(ع) از قافله اربعین جا ماندند، به‌ویژه مشهدی‌ها که سال‌های گذشته میلیونی در پیاده‌روی اربعین شرکت می‌کردند، اما امسال به دلیل سهمیه محدود زیارت از قافله عشاق حسین(ع) جا ماندند و در روز اربعین حسینی برای اینکه فراق یار را تاب آورند به حرم امام الرئوف(ع) پناهنده شدند.
بسیاری از مشهدی‌ها از صبح علی‌الطلوع تا عصر اربعین با پای پیاده از خانه‌شان راهی حرم مطهر حضرت شمس الشموس می‌شوند.
حالا ساعت یک ظهر است و نماز جماعت اقامه‌شده اما تعداد زائرانی که وارد حرم می‌شوند با تعداد زائرانی که بعد از نماز به خانه‌شان می‌روند تقریباً برابر است.
در ورودی طبرسی خادمان بی‌آرم و نشانی را می‌بینم که مشغول واکس زدن کفش زائران هستند، در بین آن‌ها نوجوانان و جوانان دهه هشتادی حضور پررنگی دارند، جمعی حلقه سینه‌زنی درست کرده‌اند و مشغول عزاداری هستند و نوای مظلوم حسینم را سر می‌دهند، چقدر جای این زائران امروز در کربلا خالی است.
وارد صحن انقلاب می‌شوم، در مقایسه با روزهای معمول شلوغ است و هرچقدر صف زیارت را با چشم دنبال می‌کنم به‌سختی به انتهایش می‌رسم، بی‌گمان جاماندگان کربلا برای تسکین درد فراق جایی جز حرم امن رضوی پیدا نکرده‌اند.
سوگ و ماتم زائران را می‌توان از سیاه‌پوشی‌شان فهمید، هیچ صدای خنده‌ای بلند نمی‌شود و هیچ دلی رنگ شادی ندارد از این غم، کاروان اسرا به کربلا رسیده است و دارند اجساد دردانه‌های خدا را دفن می‌کنند، حالا می‌خواهد در گوشه‌ای توس باشی یا کربلا، غم، همان غم و داغ همان داغ است.
در زیارت اربعین امروز می‌خوانیم 《وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِکَ فَرَضِیَتْ بِهِ》 یعنی لعنت می‌کنیم کسانی را که تنها شنیدند این داغ را و شاد شدند، انگار این لعن برای آیندگان هم مصداق دارد، و چه شقی است آن‌کسی که روضه ۶ ماهه را و شنید و شاد شد!
در صف زائران در صحن آزادی قرار می‌گیرم تا عرض تسلیتی بگویم به امام مهربانی‌ها، دلتنگی زائران جامانده از قافله اربعین در صف زیارت عالم آل محمد(ع) می‌شود دعا و زائری می‌گوید: 《ان‌شاءالله زائر نجف و کربلا بشیم صلوات》 زائران دیگر هم صلواتی را برای اجابت این دعا سر می‌دهند.
از صحن آزادی وارد مسجد گوهرشاد می‌شوم و از گوشه گوشه مسجد صدای مداحی محمدحسین پویافر می‌آید که می‌گوید: 《من ایرانم و تو عراقی، چه فراقی، چه فراقی ...》 حسرت جا ماندن از قافله عشق را می‌شود با تمام وجود در دل زائران امام رضا(ع) حس کرد، اما 《بُعد منزل نبود در سفر روحانی》.
از خیابان آیت‌الله واعظ طبسی از حرم خارج می‌شوم، چای و قهوه عراقی موکب‌ها در کنار نخل‌ها فضای زیبایی برای جاماندگان از قافله عشاق حسین ایجاد کرده است، جاماندگانی که در کنار فرزند حسین(ع) بازهم سراغ گل‌های پرپر بر خاک افتاده دشت کربلا را می‌گیرند و دل‌تنگی‌شان تمامی ندارد.
گفتنی است؛ موکب‌هایی که در خیابان طبرسی برپا شده و عزاداران پذیرایی می کنند از شهرهای مختلف ایران هستند.
منبع: فارس
انتهای پیام/
نظر شما